Zastanawia mnie, jaki jest wasz stosunek do nauki. Nie mam tu na myśli typowej wiedzy książkowej, lecz wiedzę opartą na swoich doświadczeniach i przekazywanie jej innym, oraz uczenie się od innych. Uczymy się całe życie.

Z moich obserwacji wynika, że w wędkarstwie bywa z tym różnie. Oczywiście nie generalizuję, ale jak to w sporcie bywa i tu jest rywalizacja. Moja historia karpiowa zaczęła się kilkanaście lat temu. Mam wrażenie, że karpiowanie miało wówczas trochę inny wymiar. Ludzie byli bardziej otwarci i chętniej dzielili się swoją wiedzą. Była ona tym cenniejsza, że nieliczne gazety wędkarskie traktowano niczym „świerszczyki”. Podniecały, pobudzały i były prawdziwym powiewem nowości. Innym źródłem wiedzy stawali się koledzy znad wody. Teraz zwyczajowe dzielenie się informacjami zaczęło zanikać, bo zdradzając, gdzie i na co złowione zostały nasze okazy, ryzykuje się, że oto ostatni raz miejscówka jest wolna. Jak rozróżnić tych żądnych wiedzy od zwyczajnych zazdrośników? Coraz rzadziej spotykam zagorzałych karpiarzy, którzy zapominają, że robimy to dla fanu. Karpiowanie to radość z przebywania na łonie natury, spotkania ze współwyznawcami i ucieczka od codzienności. Zadajcie sobie pytanie: od kogo mają uczyć się nowe pokolenia? To Wy jesteście dla nich potencjalnym wzorem do naśladowania. Od Was oczekuje się, że będąc nad wodą, dacie im przykład, pokazując kim jest karpiarz. To sposób, w jaki powinna się zachowywać osoba łowiąca te królewskie ryby, która hołduje zasadzie „catch and release”. Bo to nie tylko łowienie, to filozofia życia. Wiedzą można dzielić się w różny sposób, począwszy od wymiany poglądów z kolegami na łowisku, udzielania się na forach wędkarskich, po dzielenie się pasją ze swoimi czy też cudzymi pociechami. Ta ostatnia forma ostatnio funkcjonuje coraz słabiej. Sporo się mówi i obiecuje, ale z realizacją jest trochę gorzej. A kto na tym cierpi najbardziej?